mysli.com.pl

To dla kobiety katastrofa być kochaną przez literata.

Świadomość [śmierci] to trucizna, to środek toksyczny dla osobnika, który stosuje go na samym sobie. Świadomość to światło, bijące na zewnątrz, świadomość oświetla nam drogę, abyśmy się nie potknęli. Świadomość to płonące reflektory pędzącego parowozu. Jeśli spróbujemy zwrócić je światłem do wnętrza, nastąpi katastrofa.

Świadomość [śmierci] to trucizna, to środek toksyczny dla osobnika, który stosuje go na samym sobie. Świadomość to światło, bijące na zewnątrz, świadomość oświetla nam drogę, abyśmy się nie potknęli. Świadomość to płonące reflektory pędzącego parowozu. Jeśli spróbujemy zwrócić je światłem do wnętrza, nastąpi katastrofa.

Życie to jakby długotrwała katastrofa morska, której szczątkami są przyjaźń, chwała i miłość. Wybrzeża istnienia są nimi usłane.

Jeden lekarz jest lepszy od dwóch. A trzech lekarzy - to już katastrofa.

Na plaży jesteśmy oczywiście mądrzy, gdy na morzu wydarza się katastrofa.

Wierzyciel wpada do wody - to wypadek; zostaje uratowany - to katastrofa.

Ze wszystkich miłości najbardziej katastrofalną jest miłość prawdy.

Historia ludzkości coraz bardziej przybiera wygląd wyścigu pomiędzy oświatą a katastrofą.

Historia ludzkości przypomina coraz częściej wyścig między edukacją a katastrofą.

Być Dulskim to katastrofa.

Nic tak nie skraca podróży, jak katastrofa.

To dla kobiety katastrofa być kochaną przez literata.

Świadomość [śmierci] to trucizna, to środek toksyczny dla osobnika, który stosuje go na samym sobie. Świadomość to światło, bijące na zewnątrz, świadomość oświetla nam drogę, abyśmy się nie potknęli. Świadomość to płonące reflektory pędzącego parowozu. Jeśli spróbujemy zwrócić je światłem do wnętrza, nastąpi katastrofa.

Życie to jakby długotrwała katastrofa morska, której szczątkami są przyjaźń, chwała i miłość. Wybrzeża istnienia są nimi usłane.