mysli.com.pl

Zdolność człowieka do dawania siebie innym ludziom jest poezją w prozie życia.

Poezja jest pla... pla... plagiatem myśli.

Poezja jeżeli ma być czymś, to koroną myślenia, a nie azylem dla ubogich duchem.

Poezja to zniesienie wszelkich ograniczeń z wyjątkiem tych, które autor zechce zostawić sam sobie. Poezja jest być może ostatnim obszarem wolności.

W życiu powszednim żyjemy zazwyczaj połową świadomości, połową możliwości. Tylko wyjątkowe chwile wyzwalają z nas pełnię. Poezja jest właśnie tym, co z siłą równą najwyższym uczuciom uwalnia nas od dręczącego poczucia niepełności. W jej blasku stajemy się nadzy, cali, niepodzielni.

Poezja robi z łez perły.

Poezja przyszła z nieszczęściem na ziemię.

Bóg także próbował być autorem: jego proza - to mężczyzna, jego poezja - to kobieta.

Poezja robi z łez perły.

Poezja - poczucie łączności.

Poezja jest chorobą niektórych ludzi, podobnie jak perła jest cierpieniem ostrygi.

Poezja prowadzi od znanego ku nieznanemu.

Poezja to mówiące malarstwo, a malarstwo - milcząca poezja.

Poezja to przemiana krwi w atrament.

Poezja to tworzenie pięknych zdań.

Prawdziwą, typową formą współżycia duchowego jest poezja.

Małżeństwo jest książką, której pierwszy rozdział jest poezją, pozostałe prozą.

Wydaje nam się, że to my pierwsi doznajemy pewnych uczuć, nie zdajemy sobie sprawy, że z miłością jest tak jak z poezją i że wszyscy kochankowie, nawet najbardziej mierni, uważają, iż wymyślili coś nowego.

Słowa są całą poezją życia.

Nic, co jako poezja jest harmonijnie skomponowane, nie da się z danego języka przełożyć na drugi bez całkowitej utraty wdzięku i harmonii.