mysli.com.pl

Przez wszystko do mnie przemawiałeś Panie! Przez ciemność burzy, grom i przez świtanie; przez przyjacielską dłoń w zapasach ze światem, pochwałą wreszcie - ach! - nie Twoim kwiatem.

Jeśli jakaś dłoń ma miejsce w drugiej dłoni, to właśnie jest przyjaźń.

Czasami trzeba usiąść obok i czyjąś dłoń zamknąć w swojej dłoni, wtedy nawet łzy będą smakować jak szczęście.

Kochanie to niedola ciężka, bo przez nie człek wolny niewolnikiem się staje. Równie jak ptak, z łuku ustrzelon, spada pod nogi myśliwca, tak i człek, miłością porażon, nie ma już mocy odlecieć od nóg kochanych. Kochanie to kalectwo, bo człek, jak ślepy, świata za swoim kochaniem nie widzi. Kochanie to smutek, bo kiedyż więcej łez płynie, kiedyż więcej wzdychań boki wydają? Kto pokocha, temu już nie w głowie ni stroje, ni tańce, ni kości, ni łowy; siedzieć on gotów, kolana własne dłońmi objąwszy, tak tęskniąc rzewliwie, jako ów, który kogoś bliskiego postradał. Kochanie to choroba, gdyż w nim, jako w chorobie, twarz bileje, oczy wypadają, ręce się trzęsą i palce chudną, a człowiek o śmierci rozmyśla albo jak w obłąkaniu ze zjeżoną głową chodzi, z miesiącem gada, rad miłe imię na piasku pisze, a gdy mu je wiatr zwieje, tedy powiada "nieszczęście" i ślochać gotów. A jednak jeśli miłować ciężko, to nie miłować ciężej jeszcze, bo kogóż bez kochania nasyci rozkosz, sława, bogactwa, wonności lub klejnoty? Kto kochanej nie powie: "Wolę cię niźli królestwo, niźli sceptr, niźli zdrowie, niźli długi wiek? " A ponieważ każdy chętnie by oddał życie za kochanie, tedy kochanie więcej jest warte od życia.

Nie jest jeszcze za późno, w miłości szukajmy ocalenia. Więc czemu sny nam nienawiść w koszmary wiecznie zmienia? Wiary, co w sercach nam mieszka, tłumić już nie musimy, by wiedzieć, że mury piekła my sami dla siebie wznosimy. To kształt mu my nadajemy; my ogień rozniecamy. I w jego jasny płomień nadzieje nasze ciskamy. Lecz i niebiosa przecie są dziełem naszego tworzenia, to w naszych dłoniach spoczywa łaska wiecznego zbawienia. Czego nam tylko trzeba? - wyobraźni i myślenia.

Największym szczęściem, jakie może dać miłość, jest pierwszy uścisk dłoni ukochanej kobiety.

Trzeba oderwać się od szumów świata i wniknąć w samego siebie. Oto jestem: moje ramię, moja dłoń, moje palce, mój paznokieć. Cząstka mojego ciała, które stanowi harmonijną jedność. Ta jedność nie kończy się obrysem kształtu: tworzę wspólnotę z kamieniem, na którym siedzę, z trawą, której dotykam, z powietrzem wypełniającym mi płuca, z pejzażem wokół. Jestem sobą i jednocześnie drzewem, słońcem, ptakiem, ziemią. Ja, składnik nieogarnionej, pulsującej, doskonałej natury.

Mam wrażenie, że to hasło obrony Polski jest jak gdyby potężnym łańcuchem, który jest jednym końcem przytwierdzony do Polski. Chodzi o to, ażeby jak najwięcej dłoni chwyciło za łańcuch, trzeba go sobie przerzucić przez ramię i ciągnąć, ciągnąć, chociażby w krzyżach trzeszczało. Aby Polskę pociągnąć wyżej.

Kto klaszcze tylko prawą dłonią, tego nie słychać.

Kto klaszcze tylko prawą dłonią, tego nie słychać,

Co dłoń zerwie, to ramię dźwiga,

Cudzy pokarm czymże jest, jeśli nie drażnieniem gardła? Tylko własna dłoń karmi do syta.

Cudzy pokarm czymże jest, jeżeli nie drażnieniem gardła? Tylko własna dłoń karmi do syta.

Ten, kto ma przyjaciół, jest jak step rozległy, kto ich nie ma, jest jak dłoń mały.

Ten, kto ma przyjaciół, jest jak step rozległy, kto ich nie ma jest jak dłoń mały.

Ten kto ma przyjaciół, jest jak step rozległy, kto ich nie ma jest jak dłoń mały.

Ten, kto ma przyjaciół, jest jak step rozległy, kto ich nie ma, jest jak dłoń mały.

Pocałunek dany w porę oszczędza wielu uścisków dłoni.

Przezorny, zanim przemówi, waży słowa w obu wyciągniętych dłoniach,

Włosa z dłoni nie wyrwiesz, bo on tam nie rośnie,