mysli.com.pl

Człowiek, który się rodzi, wpada w marzenie, jak się wpada do morza. Jeśli usiłuje się wydostać w powietrze, jak robią niedoświadczeni, topi się. Nie! mówię panu! Jedyny sposób to nieszczęsnemu żywiołowi się poddać i wysiłkami rąk i nóg sprawić, że głębokie, głębokie morze człowieka utrzyma. Więc pan mnie pyta: jak być?

Gdy kogoś kochasz, jesteś jak stworzyciel świata - na cokolwiek spojrzysz, nabiera to kształtu, wypełnia się barwą, światłem. Powietrze przytula się do ciebie, choćby był mróz, a ty masz w sobie tyle radości, że musisz ją rozdawać wokoło, bo się w tobie nie mieści.

Miłość w każdym sercu kobiecym pragnie mieć wszystko, a nie cząstkę; to, według planu Natury, jest dla niej ważniejsze niż ambicja dla mężczyzny, to jej światło, jej życie, jej powietrze, których alternatywą jest tylko śmierć.

Gdy kogoś kochasz, jesteś jak stworzyciel świata - na cokolwiek spojrzysz, nabiera to kształtu, wypełnia się barwą, światłem. Powietrze przytula się do ciebie, choćby był mróz, a ty masz w sobie tyle radości, że musisz ją rozdawać wokoło, bo się w tobie nie mieści.

Ludzie przychodzą i odchodzą, a ty nie przywiązujesz do tego większej wagi. Lecz kiedy przychodzi przyjaciel, w twoim życiu wschodzi słońce, powietrze staje się rześkie, kwiaty zakwitają, niebo się rozjaśnia, a noc staje się głębsza. Cała ziemia się ożywia i nawet ptaki śpiewają radośniej.

Trzeba oderwać się od szumów świata i wniknąć w samego siebie. Oto jestem: moje ramię, moja dłoń, moje palce, mój paznokieć. Cząstka mojego ciała, które stanowi harmonijną jedność. Ta jedność nie kończy się obrysem kształtu: tworzę wspólnotę z kamieniem, na którym siedzę, z trawą, której dotykam, z powietrzem wypełniającym mi płuca, z pejzażem wokół. Jestem sobą i jednocześnie drzewem, słońcem, ptakiem, ziemią. Ja, składnik nieogarnionej, pulsującej, doskonałej natury.

Nad powietrze, nad wojnę szkód liwszy jest rządu nie umiejący, gdy się pan dostaje. Tamto złe jest pojedynkowe, nierządny pan oraz wszytko zagubić może.

Świeże powietrze czyni lekarza biedakiem.

Po deszczu powietrze staje się czyste; po skończeniu pracy człowiek czuje się rześki,

Wystarczyłoby, żeby biała powieka ekranu odbijała należne jej światło, a świat wyleciałby w powietrze.

Towarzystwo jest jak powietrze: niezbędne do oddychania, ale niewystarczające do życia.

Cztery korzenie wszystkich rzeczy: ogień, powietrze, woda i ziemia.

Fizycy mają wciąż coś niecoś do zrobienia na ziemi, nie muszą od razu wysadzać jej w powietrze.

Powietrze, światło, odpoczynek uzdrawiają, lecz największe ukojenie płynie z kochającego serca.

Można kamień rzucić w powietrze. Przez to jednak nie urosną mu skrzydła.

Gdy kogoś kochasz, jesteś jak stworzyciel świata - na cokolwiek spojrzysz, nabiera to kształtu, wypełnia się barwą, światłem. Powietrze przytula się do ciebie, choćby był mróz, a ty masz w sobie tyle radości, że musisz ją rozdawać wokoło, bo się w tobie nie mieści.

Pająk: Pająk ceruje powietrze.

Orzeł w słońce rad patrzy, sokół powietrzem górnym wylatując buja, sowa w pokątnych przebywa miejscach, świnia w błocie rada gmerze — przecież w swoich zabawach równie się kochają. Tak ludzie niektórzy, w nikczemnościach swych kochając się, za grzeczność przecie sobie mają. Nie dziw: jaka skłonność każdego, i natura.

Człowiek, który się rodzi, wpada w marzenie, jak się wpada do morza. Jeśli usiłuje się wydostać w powietrze, jak robią niedoświadczeni, topi się. Nie! mówię panu! Jedyny sposób to nieszczęsnemu żywiołowi się poddać i wysiłkami rąk i nóg sprawić, że głębokie, głębokie morze człowieka utrzyma. Więc pan mnie pyta: jak być?

Ludzie przychodzą i odchodzą, a ty nie przywiązujesz do tego większej wagi. Lecz kiedy przychodzi przyjaciel, w twoim życiu wschodzi słońce, powietrze staje się rześkie, kwiaty zakwitają, niebo się rozjaśnia, a noc staje się głębsza. Cała ziemia się ożywia i nawet ptaki śpiewają radośniej.