mysli.com.pl

Szczęścia tak mało jest, jak sięgnę wzrokiem, że gdzie jest szczęścia nadzieja, jest już za wiele o szczęścia nadzieję.

Człowiek niewidomy, pozbawiony wzroku jest kaleką. I musi żyć w swoim czarnym świecie, inne zmysły rozwija, okazując im trudne zaufanie. Człowiek ślepy, który ma oczy, aby widzieć i oceniać to, co postrzega, ale rozmyślnie idzie po omacku, zamknięty w swoim egotyźmie - jest niebezpieczny. Dla siebie i dla otoczenia.

Życie podobne jest do drogi pełnej zakrętów. Widzimy tylko odcinek do kolejnego zakrętu. Ale wiemy, że Bóg ogarnia wzrokiem całą drogę.

Życie składa się z coraz większych nakładów i z coraz mniejszych zysków, kończy się zaś siedzeniem w fotelu z nieruchomo utkwionym wzrokiem.

W życiu politycznym roi się od strażaków, którzy odwracają wzrok, gdy tylko ujrzą gdzieś pożar.

Przyjaciel na pewno zauważy, gdy patrzysz tęsknym wzrokiem na coś, na co nie możesz sobie pozwolić. I daje ci to na urodziny.

Miłość czyni mężczyznę ślepym, a zaostrza wzrok kobiety.

Miłość jest ślepa, ale małżeństwo przywraca wzrok jej.

W przedmiocie miłości, przedmiocie, który głównie sprowadza się do wzroku i dotykania, można coś zdziałać bez powabów ducha, ale nie bez powabów cielesnych.

Miłość jest ślepa, ale małżeństwo przywraca jej wzrok.

Wzrok miłości jest w miłość wpatrzony, z małej izdebki czyniąc świat bez granic.

Ta chwila, kiedy się ludzie kochają wzrokiem tylko, stanowi najidealniejszą część całego procesu miłości.

Miłość to wszechpotężna migrena, jaskrawy kleks, który kapnął na wzrok i zalał rozum.

Niektórzy szklą noszą dla wzroku, a inni, żeby ich prawda w oczy nie kłuła.

Nie każda piękność budzi miłość, niektóre radują wzrok, a nie ujarzmiają woli.

Wzroku niepodobna powstrzymać.

To, czego nie może znaleźć w dzień człowiek mający wzrok, ślepy znajdzie w nocy.

Wzrok powinien się zawżdy rozciągać jeno na to, co nadobne, a unikać szpetoty jako może.

Niezliczona jest liczba istot pięknych. Nie każda piękność budzi miłość, niektóre radują wzrok, a nie ujarzmiają woli.

Stało się zwyczajem, że żaden wiek nie docenia siebie, i w tej ignorancji z żalem kieruje swój wzrok w przeszłość.